Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

infamiā opertus

  • 1 opertus

    [st1]1 [-] ŏpertus, a, um: part. passé de operio. - [abcl][b]a - couvert, caché; dissimulé, secret. - [abcl]b - accablé de, chargé de. - [abcl]c - clos, fermé.[/b]    - operto capite esse, Cic.: avoir la tête couverte.    - infamiā opertus, Tac.: couvert d'infamie.    - opertum, i, n.: - [abcl]a - lieu retiré, lieu fermé (aux profanes), sanctuaire. - [abcl]b - secret, mystère.    - in operto esse, Cic.: se tenir caché, ne pas paraître en public.    - operta telluris, Virg.: les entrailles de la terre.    - Apollinis operta, Cic.: les oracles obscurs d'Apollon.    - opertum bonae deae, Cic.: lieu retiré, réservé aux mystères de la Bonne Déesse. [st1]2 [-] ŏpertŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de couvrir. - [abcl]b - voile.[/b]
    * * *
    [st1]1 [-] ŏpertus, a, um: part. passé de operio. - [abcl][b]a - couvert, caché; dissimulé, secret. - [abcl]b - accablé de, chargé de. - [abcl]c - clos, fermé.[/b]    - operto capite esse, Cic.: avoir la tête couverte.    - infamiā opertus, Tac.: couvert d'infamie.    - opertum, i, n.: - [abcl]a - lieu retiré, lieu fermé (aux profanes), sanctuaire. - [abcl]b - secret, mystère.    - in operto esse, Cic.: se tenir caché, ne pas paraître en public.    - operta telluris, Virg.: les entrailles de la terre.    - Apollinis operta, Cic.: les oracles obscurs d'Apollon.    - opertum bonae deae, Cic.: lieu retiré, réservé aux mystères de la Bonne Déesse. [st1]2 [-] ŏpertŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de couvrir. - [abcl]b - voile.[/b]
    * * *
        Opertus, Particip. vt Montes operti arbore. Ouid. Couverts.
    \
        Operti praeda. Plin. iunior. Couverts et chargez.
    \
        Vt capite operto sit. Cic. Qu'il ait la teste couverte.
    \
        Opertis oculis aliquid facere. Seneca. Ses yeulx cloz et fermez.
    \
        In operto esse. Cic. Estre à couvert, Estre enfermé en sa maison, et ne hanter point.

    Dictionarium latinogallicum > opertus

  • 2 ehrlos

    ehrlos, infamis (von Pers. u. Dingen). – infamiā opertus (v. Pers.). – famosus (berüchtigt). – intestabilis (seiner Vorrechte als Bürger verlustig geworden). – jmd. für e. erklären, alqm infamiā notare: e. werden, infamem esse coepisse: e. sein, auch infamiā notatum esse, infamiā laborare. Ehrlosigkeit, infamia.

    deutsch-lateinisches > ehrlos

  • 3 operio

    ŏpĕrĭo, ŭi, ertum, 4 (archaic fut. operibo: ego operibo caput, Pompon. ap. Non. 507, 33; imperf. operibat, Prop. 4, 12, 35), v. a. [pario, whence the opp. aperio, to uncover; cf. paro], to cover, cover over any thing (class.; syn.: tego, velo, induo).
    I.
    Lit.
    A.
    Operire capita, Plaut. Poen. 3, 4, 34; cf.:

    capite operto esse,

    Cic. Sen. 10, 34:

    operiri umerum cum toto jugulo,

    Quint. 11, 3, 141; id. praef. § 24.—Esp., of clothing:

    aeger multā veste operiendus est,

    Cels. 3, 7 fin.; so in Vulg. Isa. 58, 7; id. Ezech. 18, 7 et saep.:

    fons fluctu totus operiretur, nisi,

    Cic. Verr. 2, 4, 53, § 118:

    summas amphoras auro et argento,

    Nep. Hann. 9, 3:

    mons nubibus,

    Ov. P. 4, 5, 5:

    (rhombos) quos operit glacies Maeotica,

    Juv. 4, 42.—Comically: aliquem loris, to cover over, i. e. to lash soundly, Ter. Ad. 2, 1, 28:

    reliquias malae pugnae,

    i. e. to bury, Tac. A. 15, 28:

    operiet eos formido,

    Vulg. Ezech. 7, 18; id. Jer. 3, 25.—
    B.
    Transf., to shut, close (syn.:

    claudo, praecludo, obsero): fores,

    Plaut. Men. 2, 3, 1:

    ostium,

    Ter. Heaut. 5, 1, 33:

    iste opertā lecticā latus est,

    Cic. Phil. 2, 41, 106: oculos, to shut, close (opp. patefacere), Plin. 11, 37, 55, § 150; cf.:

    opertos compressosve (oculos),

    Quint. 11, 2, 76.—
    II.
    Trop.
    1.
    To hide, conceal, keep from observation, dissemble:

    quo pacto hoc operiam?

    Ter. Hec. 4, 4, 6 Bentl. (al. aperiam):

    non in oratione operiendā sunt quaedam,

    Quint. 2, 13, 12:

    quotiens dictu deformia operit,

    id. 8, 6, 59; cf. id. 5, 12, 18:

    luctum,

    Plin. Ep. 3, 16, 6:

    domestica mala tristitia,

    Tac. A. 3, 18.—
    2.
    To overwhelm, burden, [p. 1268] as with shame, etc. (only in part. perf. pass.):

    contumeliis opertus,

    loaded, overwhelmed, Cic. Verr. 2, 4, 50, § 111; cf.:

    judicia operta dedecore et infamiā,

    id. Clu. 22, 61:

    infamiā,

    Tac. H. 3, 69.—
    3.
    Of sin, to atone for, cover, cause to be forgotten (eccl. Lat.):

    qui converti fecerit peccatorem, operiet multitudinem peccatorum,

    Vulg. Jac. 5, 20; id. 1 Pet. 4, 8.— ŏpertus, a, um, P. a., hidden, concealed (class.):

    operta quae fuere, aperta sunt,

    Plaut. Capt. 3, 3, 9:

    res,

    Cic. Fin. 2, 2, 5:

    operta bella,

    Verg. G. 1, 465:

    cineres,

    Hor. C. 2, 8, 9:

    hamum,

    id. S. 1, 16, 50.—As subst.: ŏpertum, i, n., a secret place or thing, a secret; an ambiguous answer, dark oracle, etc.:

    Apollinis operta,

    the dark, ambiguous oracles, Cic. Div. 1, 50, 115:

    telluris operta subire,

    the depths, Verg. A. 6, 140: opertum Bonae Deae, the secret place or secret service, Cic. Par. 4, 2, 32:

    litterarum,

    a secret, Gell. 17, 9, 22.— Adv.: ŏpertē, covertly, figuratively (post-class.):

    operte et symbolice,

    Gell. 4, 11, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > operio

  • 4 operio

    operio, peruī, pertum, īre ( aus *op-verio; vgl. aperio), I) überdecken, zudecken, bedecken, A) eig. u. übtr.: 1) im allg.: a) eig.: summas amphoras auro, Nep.: limina sertis, Lucr.: fronde casam, Tibull.: brachia plumis, Ov.: classem primo impetu ingenti lapidum saxorumque nimbo, Liv. – v. Lebl., mons opertus nubibus, Ov.: umbris nox operit terras, umhüllt, Verg. – b) übtr.: alqm loris usque ad necem = mit Schlägen zudecken, Ter. adelph. 182. – 2) insbes.: a) mit dem Gewande (bes. mit der Toga) zudecken, verhüllen, caput, Plaut. u. Petron.: (u. so capite operto esse, Cic.): caput pallio, Petron.: alqm paludamento, Tac.: alqm veste multā, Cels., veste multā gravique, Tac.: opertus tunicā, Prop. – b) mit Erde bedecken, begraben, reliquias malae pugnae, Tac. ann. 15, 28. – B) bild.: 1) mit Schande usw. bedecken, beladen, nur im Partic.: iudicia operta dedecore, Cic.: opertus infamiā, Tac. – 2) verbergen, verhehlen, luctum, Plin. ep.: res opertae, Cic. u. Curt. – II) zumachen, verschließen, tantum operire soles aut aperire domum, Catull.: ostium, Ter.: lecticam, Cic.: opertis valvis, Cic.: oculos, die (eigenen) A., Petron.: oculos alcis, eines Gestorbenen, Sen. rhet.: u. so morientibus operire oculos rursusque in rogo patefacere, Plin. – / Synkop. Imperf. operibat, Prop. 3, 13, 35: operibantur, Varro LL. 5, 167. – Archaist. Fut. operibo, Pompon. com. 147.

    lateinisch-deutsches > operio

  • 5 operio

    operio, peruī, pertum, īre ( aus *op-verio; vgl. aperio), I) überdecken, zudecken, bedecken, A) eig. u. übtr.: 1) im allg.: a) eig.: summas amphoras auro, Nep.: limina sertis, Lucr.: fronde casam, Tibull.: brachia plumis, Ov.: classem primo impetu ingenti lapidum saxorumque nimbo, Liv. – v. Lebl., mons opertus nubibus, Ov.: umbris nox operit terras, umhüllt, Verg. – b) übtr.: alqm loris usque ad necem = mit Schlägen zudecken, Ter. adelph. 182. – 2) insbes.: a) mit dem Gewande (bes. mit der Toga) zudecken, verhüllen, caput, Plaut. u. Petron.: (u. so capite operto esse, Cic.): caput pallio, Petron.: alqm paludamento, Tac.: alqm veste multā, Cels., veste multā gravique, Tac.: opertus tunicā, Prop. – b) mit Erde bedecken, begraben, reliquias malae pugnae, Tac. ann. 15, 28. – B) bild.: 1) mit Schande usw. bedecken, beladen, nur im Partic.: iudicia operta dedecore, Cic.: opertus infamiā, Tac. – 2) verbergen, verhehlen, luctum, Plin. ep.: res opertae, Cic. u. Curt. – II) zumachen, verschließen, tantum operire soles aut aperire domum, Catull.: ostium, Ter.: lecticam, Cic.: opertis valvis, Cic.: oculos, die (eigenen) A., Petron.: oculos alcis, eines Gestorbenen, Sen. rhet.: u. so morientibus operire oculos rursusque in rogo patefacere, Plin. – Synkop. Imperf. operibat, Prop. 3, 13, 35: operibantur, Varro LL. 5, 167. – Archaist. Fut. operi-
    ————
    bo, Pompon. com. 147.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > operio

  • 6 operio

    peruī, pertum, īre [одного корня с aperio ]
    aliquem loris usque ad necem o. Ter — засечь кого-л. до смерти
    2) окутывать (caput pallio Pt; mons opertus nubibus O; umentibus umbris nox opĕrit terras V, Pt)
    4) закрывать (oculos alicujus Sen; ostium Ter)
    opertis oculis погов. Pt — с закрытыми глазами, т. е. не взирая ни на что
    6) скрывать, таить в себе ( luctum PJ)

    Латинско-русский словарь > operio

  • 7 bedecken

    [341] bedecken, tegere (im allg., auch übtr., z. B. consilium silentio). – contegere. obtegere. integere. protegere (überdecken, mit einer Decke versehen, um das Bedeckte zu schützen). – velare (verhüllen, verschleiern). – operire. adoperire. cooperire (zudecken, um das Bedeckte unsichtbar zu machen). – consternere (eine Decke von Holz, Stein etc. über etwas hinlegen: u. bildl., z. B. maria classibus, amnem navigiis). – complere (mit etwas vollschütten, über und über bestreuen, z. B. alqm coronis et floribus). – obruere (über- od. zuschütten, z. B. se arenā). – vestire. convestire (bekleiden, Menschen; übtr. auch Dinge, z. B. sepulcrum vepribus vestitum: u. hedera omnia convestit). – saepire et munire (zugleich zum Schutz mit etwas bekleiden, z. B. natura ocu los membranis saepsit et munivit). – sich od. das Haupt b., caput tegere; caput velare (dah. mit bedecktem Haupte, capite velato); caput operire, adoperire (zudecken, namentlich mit der Toga bei schlechter Witterung, da die Alten gew. keine Kopfbedeckung trugen; dah. mit bedecktem Haupte, capite operto od. adoperto). – eine bedeckte Grube, fossa caeca: mit Staub bedeckt, pulvere sparsus: mit Kot bedeckt, caeno oblĭtus: mit Wunden bedeckt, vulneribus onustus od. obrŭtus: eine mit Narben bedeckte Brust, pectus insigne cicatricibus bello acceptis: mit Ruhm bedeckt, gloriosus; gloriā circumfluens: mit Schimpf u. Schande, infamiā et dedecore opertus.

    deutsch-lateinisches > bedecken

  • 8 probrosus

    prŏbrōsus, a, um, adj. [probrum], shameful, ignominious, infamous (class.).
    A.
    Of persons:

    vitā probrosus, et opertus infamiā,

    Tac. A. 3, 68:

    feminae,

    Suet. Dom. 8:

    sordidissimus, et probrosissimus,

    Claud. Mamert. Grat. Act. ad Jul. 19.—
    B.
    Of things:

    crimen,

    Cic. Font. 12, 37:

    o magna Carthago, probrosis Altior Italiae ruinis!

    Hor. C. 3, 5, 39:

    natura,

    Suet. Calig. 11:

    carmina,

    lampoons, Tac. A. 14, 48:

    sermones,

    abusive discourses, id. ib. 2, 50:

    probrosae mollitiei homo,

    Plin. 28, 8, 27, § 106:

    compellationes,

    Gell. 1, 5, 2.— Adv.: prŏbrōsē, [p. 1450] disgracefully, infamously (postAug.):

    probrose leno illam prostituit,

    Sen. Contr. 1, 2:

    obicere,

    Gell. 17, 21, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > probrosus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»